De vaststellingsovereenkomst in het verzekeringsrecht: beëindiging en voorkoming van geschil en onzekerheid of (alsnog) voer voor discussie?

In deze bijdrage staat de verzekeringsrechtelijke vaststellingsovereenkomst centraal. De vaststellingsovereenkomst heeft zijn weg tot het verzekeringsrecht op diverse manieren gevonden. Zo kwalificeren bedingen waarin is overeengekomen dat de schade na een evenement wordt vastgesteld door ofwel partijen, ofwel experts die daartoe op grond van de verzekeringsvoorwaarden zijn aangewezen (de zogeheten schaderegelingsclausule) en afspraken omtrent het vaststellen van de verzekerde waarde middels een voortaxatie, het aanwijzen van een bepaalde instantie voor bindend advies met betrekking tot geschilbeslechting en het vaststellen van bepaalde kosten als vaststellingsovereenkomsten in de zin van art. 7:900 BW.

Uit de wettelijke definitie van het begrip ‘vaststellingsovereenkomst’ in voornoemde bepaling blijkt dat deze is gericht op de beëindiging of voorkoming van een onzekerheid of geschil. In dat verband is het opmerkelijk te noemen dat de verzekeringsrechtelijke vaststellingsovereenkomst in de rechtspraak toch regelmatig onderwerp van discussie vormt. Aan de hand van een bespreking van relevante jurisprudentie wordt de conclusie onderbouwd dat het (beter) herkennen en een goed gebruik van de vaststellingsovereenkomst in het verzekeringsrecht een hoop discussie (en daardoor wellicht zelfs procedures) zouden kunnen voorkomen.