De verzwaarde motiveringsplicht in het wegvervoer

In de bijdrage wordt de toepassing van de verzwaarde motiveringsplicht bij wegvervoerszaken onder de loep genomen. De verzwaarde motiveringsplicht maakt dat vervoerders, op straffe van stevige sancties, aanknopingspunten voor bewijslevering aan ladingbelanghebbenden moeten bieden. Dat is op zichzelf een goede zaak. Hiermee wordt aan de bewijsnood van ladingbelanghebbenden tegemoetgekomen en het processueel evenwicht zoveel mogelijk hersteld.

Echter, in gevallen waarin vervoerders simpelweg niet weten hoe goederen vermist zijn geraakt schiet dit systeem zijn doel voorbij. Het kan niet zo zijn dat vervoerders onbeperkt aansprakelijk zijn vanwege het kennelijk niet voldoen aan een verzwaarde motiveringsplicht, terwijl er geen enkele aanwijzing is voor de – door ladingbelanghebbende te bewijzen – opzet of bewuste roekeloosheid. Op deze manier wordt via het bewijsrecht een resultaat bereikt dat haaks staat op de dwingende bepalingen van het vervoerrecht en de daaraan door de Hoge Raad gegeven invulling. Het zou goed zijn om bij dit soort gevallen meer nadruk op de stelplicht van belanghebbenden te leggen.