Nazorgplichten in het financieel consumentenrecht: oude wijn in nieuwe zakken?

De centrale onderzoeksvraag in deze bijdrage is of voor anderen dan degenen die onder het bereik van artikel 4:20 lid 3 Wft vallen ook een privaatrechtelijke nazorgplicht kan hebben te gelden die vergelijkbaar is met de privaatrechtelijke nazorgplicht die financiëledienstverleners in acht dienen te nemen.

Allereerst kan (schending van) het transparantievereiste een doorslaggevend gezichtspunt zijn bij het beantwoorden van de vraag of er al dan niet een nazorgplicht heeft te gelden. Zowel in de Derde Levensrichtlijn als uit jurisprudentie daaromtrent wordt namelijk (mede met het oog op de rechtszekerheid) gewezen op het grote belang van een goed begrip door de verzekeringnemer van de wezenlijke bestanddelen van de verbintenissen die hij is aangegaan. In dat licht bezien zijn ook de hoedanigheid van partijen, hun maatschappelijke positie, hun onderlinge verhouding, de duurzaamheid of vertrouwelijkheid daarvan, het type contract in kwestie, en de deskundigheid over en weer van belang. Aan de aanbieder van een complexe dienst of complex product zullen zwaardere eisen mogen worden gesteld met betrekking tot informatieverstrekking. Dit zeker omdat de looptijd van verbintenissen zeer lang kan zijn.

Ook de aard van de rechtsverhouding kan van invloed zijn op het bestaan en de omvang van een nazorgplicht.