100 jaar onvrede en onbehagen

In dit artikel blikt de auteur terug op de sinds mensenheugenis bestaande spanning tussen het gedetailleerde karakter van bestemmingsplannen en de beleidsmatige functie die een dergelijk plan wordt verondersteld te hebben. Het gedetailleerde karakter vloeit voort uit het limitatief-imperatief stelsel van de bouwvergunning, later omgevingsvergunning voor het bouwen. Er komt een aantal instrumenten aan de orde waarmee getracht werd die spanning weg te nemen: wijzigen en uitwerken, de beschrijving in hoofdlijnen, de beheersverordening, het nadere afwegingsmoment en de buitenplanse afwijkingsvergunning. Geconcludeerd kan worden dat de spanning nooit is weggenomen. Vooruitblikkend veronderstelt de auteur dat dit onder de Omgevingswet ook niet zal gebeuren.