De advocaat en de ander

Een hired gun? Een ‘ethisch minimalist’ die alleen oog heeft voor de belangen van zijn eigen cliënt? Iemand die iedere zaak als een te winnen ‘toernooi’ beschouwt? Een versterker van ongelijke partijverhoudingen? Deze stereotyperingen voeden de discussies die vandaag de dag gevoerd worden over de rol van de advocaat. Een blinde vlek in deze discussies is echter de stand van het Nederlandse gedragsrecht – het tuchtrecht in het bijzonder. Zo blijft maar al te vaak onvermeld dat de tuchtrechter in familiezaken een ‘toernooimodel’ reeds heeft afgedaan als onbetamelijk, wat ook geldt voor intimidatie of onnodige escalatie. Deze bijdrage beoogt de huidige gedragsrechtelijke grenzen in kaart te brengen waarbinnen advocaten behoren te blijven als het gaat om de belangen van anderen dan de cliënt, zoals wederpartijen en derden.