De reikwijdte van het (eigen) Bibob-onderzoek

Het doel van de Wet bevordering integriteitsbeoordelingen door het openbaar bestuur (Wet Bibob) is het voorkomen dat de overheid door middel van vergunning- of subsidieverlening, het sluiten van vastgoedtransacties of het gunnen van overheidsopdrachten, ongewild criminele activiteiten faciliteert. In een recent artikel in dit tijdschrift heeft Janneke Willemsen van het Rijksvastgoedbedrijf al een toelichting gegeven op de toepassing van de gewijzigde Wet Bibob in het geval van vastgoedtransacties. Eerder – VGR 2019, afl. 5, p. 106 – schreef ik ook een artikel voor dit tijdschrift over de toepassing van de Wet Bibob in de vastgoedpraktijk. In de vastgoedpraktijk komt de Wet Bibob in beeld als de overheid aanleiding ziet om te onderzoeken of zij een integriteitsrisico loopt bij het verlenen van een omgevingsvergunning (bouwen of milieu), een subsidie of een exploitatievergunning mocht deze voor een bepaalde activiteit in een vastgoedobject gelden (bijvoorbeeld een horecabedrijf). Daarnaast kan de wet worden toegepast bij vastgoedtransacties waarbij de overheid partij is, zoals bij de verhuur van gebouwen. Ook in verband met de gunning van overheidsopdrachten met een vastgoedcomponent, zoals een projectontwikkeling, kan de Wet Bibob worden toegepast. In deze bijdrage ga ik dieper in op het Bibob-onderzoek. In het bijzonder sta ik stil bij het eigen onderzoek dat een bestuursorgaan of een rechtspersoon met een overheidstaak (kort gezegd: een overheidsorgaan) eerst moet verrichten, alvorens eventueel om advies te vragen bij het Landelijk Bureau Bibob (LBB). Dat eigen onderzoek berust grotendeels op informatie die door middel van Bibob-vragenformulieren bij de betrokkene kan worden opgevraagd. Hoewel de bevoegdheid tot de informatie-uitvraag ruim is, is deze niet onbeperkt. Daarnaast kan de overheid voor het eigen onderzoek gebruikmaken van open, maar (intussen) ook enkele gesloten bronnen.