Aansprakelijkheid van een verzekeringstussenpersoon als gevolg van een zorgplichtschending

Een verzekeringstussenpersoon is opdrachtnemer van zijn (potentiële) klanten. Zijn privaatrechtelijke zorgplicht vloeit voort uit art. 7:401 BW. Publiekrechtelijke zorgplichten zijn vastgelegd in de Wft en het BGfo. Deze kunnen doorwerken in het privaatrecht. Bij de beoordeling van een zorgplichtschending wordt aansluiting gezocht bij het Brals/Octant-arrest. Daarin stelt de Hoge Raad dat het de taak van een verzekeringstussenpersoon is om te waken voor de belangen van de verzekeringnemers bij de tot zijn portefeuille behorende verzekeringen. De auteur bepleit om bij de beoordeling van zorgplichtschendingen een andere invulling te geven aan het begrip ‘portefeuille’: ‘Het geheel van relaties van een verzekeringstussenpersoon die hij adviseert en/of voor wie hij bemiddelt en/of nazorg pleegt op grond van een met hen gesloten overeenkomst van opdracht ter zake van een of meer verzekeringen.’ De activiteiten van een verzekeringstussenpersoon kunnen worden gesplitst in een adviesfase, bemiddelingsfase en nazorgfase. Informatieverplichtingen, informatie-inwinverplichtingen en waarschuwingsverplichtingen zijn de belangrijkste verplichtingen van een verzekeringstussenpersoon. Schending van een contractuele zorgplicht kan ertoe leiden dat een verzekeringstussenpersoon aansprakelijk is jegens een kandidaat-verzekeringnemer of een verzekeringnemer. Aansprakelijkheid jegens derden vloeit voort uit schending van een buitencontractuele zorgplicht. De auteur belicht, mede aan de hand van jurisprudentie en literatuur, verschillende aspecten van de voor verzekeringstussenpersonen toepasselijke publiek- en privaatrechtelijke zorgplichten.